ଆଜି ପ୍ରଯୁକ୍ତି କେଉଁଠୁ କେଉଁଠିକି ପହଂଚି ସାରିଛି ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଆମ ଦେଶର ଦିବ୍ୟାଙ୍ଗମାନେ ଘରୁ ବାହାରକୁ ବାହାରିବା କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅନେକ ସମସ୍ୟାର ସାମ୍ନା କରିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି । ଦିବ୍ୟାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ଯାତାୟତର ସମସ୍ୟାକୁ ଦୃଷ୍ଟିରେ ରଖି ଅନେକ ଉଭାବନ ହେଉଛି । ଏଭଳି ଏକ ଉଭାବନ ପାଇଁ ଚର୍ଚ୍ଚାକୁ ଆସିଛନ୍ତି ବିହାରର ୩୩ ବର୍ଷ ବୟସ୍କ ସନ୍ଦିପ କୁମାର । ବିହାରର ପଶ୍ଚିମ ଚମ୍ପାରଣର ବାସିନ୍ଦା ସନ୍ଦୀପ ଏବେ ଭାରତୀୟ ଡ଼ାକ ବିଭାଗର ସହାୟକ ଭାବେ କାମ କରନ୍ତି । ପିଲାଦିନୁ ସେ ପୋଲିଓରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ । ତାଙ୍କ ପରିବାରର ଆର୍ଥିକ ସ୍ଥିତି ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ନଥିଲା । ପିଲାଟି ଦିନର ମେକାନିକାଲ କାମରେ ସନ୍ଦୀପଙ୍କ ଆଗ୍ରହ ବାରି ହୋଇପଡ଼ିଥିଲା । ଗାଁର କାହାର କେଉଁ ସାମଗ୍ରୀ ଖରାପ ହୋଇଗଲେ ସନ୍ଦୀପ ସେ ସବୁ ତିଆରି କରି ଦେଉଥିଲେ । ବିଦ୍ୟୁତ ସାମଗ୍ରୀ ମରାମତି କ୍ଷେତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ସନ୍ଦୀପଙ୍କ ଦକ୍ଷତା ଥିଲା । ପୁରା ଗାଁ ତାଙ୍କୁ ଇଞ୍ଜିନିୟର ନାମରେ ନାମିତ କରାଇଥିଲା । ପୋଲିଓ କାରଣରୁ ସେ ସ୍କୁଲକୁ ଯାଇ ପାରୁନଥିଲେ । ଗାଁ ସ୍କୁଲରୁ ପ୍ରାଥମିକ ଶିକ୍ଷା ପରେ ସନ୍ଦୀପ ଦୂର ସ୍କୁଲକୁ ଯାଇ କିଭଳି ପଢିବେ ତାର ଚିନ୍ତା ପରିବାର ଉପରେ ଥିଲା । ବହୁତ ବିଳମ୍ବ ଯାଏ ସେ ସ୍କୁଲରେ ନାଁ ଲେଖାଇ ପାରିନଥିଲେ । ଦିବ୍ୟାଙ୍ଗ ହୋଇଥିବାରୁ ସହଜରେ ବସ୍, ଟ୍ରେନରେ ଯାତ୍ରା କରିବା ସହଜ ସାଧ୍ୟ ନଥିଲା । ସନ୍ଦିପ ବ୍ୟାଗରେ ବୋହି ନେଇ ହେଉଥିବା ସାଇକେଲ ତିଆରି ପାଇଁ ମନୋନିବେଶ କଲେ । ଗୋଟିଏ ବର୍ଷର ପରିଶ୍ରମ ଓ ୨ହଜାର ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚରେ ସନ୍ଦୀପ ନବମ ଶ୍ରେଣୀ ପଢୁଥିବାବେଳେ ୧୯୯୮ରେ ସାଇକେଲ ତିଆରି କରିଦେଲେ । ୨୦୦୬ରେ ସନ୍ଦୀପ ନିଜର ଗ୍ରାଜୁଏସନ ପାସ୍ କଲେ ଓ ସେହିବର୍ଷ ଚାକିରୀଟିଏ ପାଇଗଲେ । ୧୯୯୮ରୁ ୨୦୦୬ ଯାଏ ନିଜ ଉଭାବିତ ସାଇକେଲ ତାଙ୍କୁ ସାହାରା ଦେଇଥିଲା । ୧୩ କିଗ୍ରାର ଏହି ସାଇକେଲ ୨୪ ଇଂଚର ବ୍ୟାଗରେ ୧ ମିନିଟ ମଧ୍ୟରେ ଫୋଲ୍ଡ ହୋଇ ରହିଯାଇଥାଏ ।